W 1900 roku, na obecnym Wzgórzu gen. Henryka Dąbrowskiego, najwyżej położonym miejscem względem ujęcia wody w Lesie Gdańskim, oddano do użytku wieżę ciśnień (proj. Franz Marschal). Pełniła ona ważną funkcję w nowoczesnym systemie wodociągowym Bydgoszczy. Dziś zabytkowa Wieża Ciśnień jest częścią Muzeum Wodociągów - ciekawą atrakcją turystyczną z tarasem widokowym na centrum centrum Bydgoszczy.
-->> z Kartą Turysty zwiedzasz taniej <<--
W nieco przysadzistej, cylindrycznej wieży mieścił się zbiornik wyrównawczy, który przez 90 lat zapewniał właściwe ciśnienie wody w sieci, tak aby w godzinach jej zwiększonego poboru bez problemu docierała do odbiorców. Wieża otrzymała neogotycką, ceglaną elewację z artykulacją podkreśloną tynkowanymi detalami. Bryłę tego przemysłowego obiektu (o wysokości 45 metrów) architekt wzbogacił o ogólnie dostępną galerię widokową, która była wielką atrakcją. Roztaczał się z niej widok na całe miasto. Niestety taras zamknięto po 1945 r. i ponownie udostępniono dopiero w 2012 r., po zakończeniu prac renowacyjnych i adaptacyjnych, związanych z przekształceniem wieży ciśnień w obiekt muzealny. Jej wnętrze kryje ekspozycję opowiadającą o dziejach lokalnych wodociągów i kanalizacji. Zgromadzono tutaj dokumenty, fotografie, elementy wyposażenia dawnych łazienek i toalet, a nawet wydobyte w trakcie prac archeologicznych fragmenty drewnianych rur pierwszego wodociągu z XVI wieku. Druga część ekspozycji znajduje się na terenie zakładu wodociągowego przy ul. Gdańskiej 242.
Zobacz dlaczego warto wspiąć się na samą górę:
Kiedy obejrzymy industrialną wystawę, wąskimi, krętymi schodami wchodzimy na taras widokowy, aby odbyć najkrótszą wycieczkę w trakcie której będziemy podziwiać niepowtarzalną panoramę całej Bydgoszczy. Jej szczegóły poznamy dzięki lunetom osadzonym na balustradzie.
U podnóża wieży rozpościera się park im. Henryka Dąbrowskiego, a ponad wierzchołkami drzew na bliższych i dalszych planach, wśród doskonale widocznych z góry ciągów ulicznych wyznaczonych dachami i bryłami bardziej okazałych domów mieszkalnych zwłaszcza Śródmieścia i Starego Miasta z Wyspą Młyńską, odnajdujemy sylwety wszystkich charakterystycznych zabytków Bydgoszczy. Od wyjścia, powoli ruszamy w prawo, aby po kolei zobaczyć m.in.: kościół pw. Miłosierdzia Bożego (1904 r., proj. Ismar Hermann), kościół pw. św. Antoniego na Czyżkówku (1935 r., proj. Stefan Cybichowski z Poznania), wyróżniający się początek ul. Grunwaldzkiej, współczesny komin elektrociepłowni na Jachcicach, kolejową wieżę ciśnień, kościół pw. Św. Trójcy (1913 r., proj. Roger Sławski z Poznania), tzw. Młyny Rothera, a za nimi gmach Opery Nova, dalej na północ wieżę kościoła pw. śś. Piotra i Pawła na pl. Wolności (1872-1878, proj. Fryderyk Adler z Berlina), katedrę pw. śś. Mikołaja bpa i Marcina, w głębi kompleks zabudowy poczty, a jeszcze dalej kopułę bazyliki pw. św. Wincentego à Paulo (1924 r., proj. Adam Ballenstedt z Poznania) i na bliższym planie, obok Starego Miasta kościół pw. św. Andrzeja Boboli na pl. Kościeleckich (1901-1903, proj, Heinrich Seeling), następna wieża w kierunku wschodnim góruje nad gmachem Sądu Okręgowego, a za nią wśród drzew widnieje kościół pobernardyński, dalej wzrok nasz ponad południową skarpą obejmuje panoramę Szwederowa o skromnej historycznej zabudowie przenikającej się z obiektami systematycznie budowanymi od lat 70. XX w. tu uwagę zwracają: budynek obecnego Zespołu Szkół przy ul. Nowodworskiej i kościół pw. Matki Boskiej Nieustającej Pomocy (1926-1928, proj. S. Cybichowski). W zewnętrznym pierścieniu panoramy rozpościerają się współczesne dzielnice miasta. Możemy się im przyjrzeć ponownie okrążając galerię lub pełni wrażeń opuścić wieżę i odpocząć w parku rozłożonym tarasowo u jej podnóża.
UWAGA !
Kasa zamykana jest pół godziny przed zamknięciem Muzeum (wejście ostatnich zwiedzających).
Zobacz również:
--->> Muzea i Galerie w Bydgoszczy
