Wieża Ciśnień - Muzeum Wodociągów

W 1900 roku, na obecnym Wzgórzu gen. Henryka Dąbrowskiego, najwyżej położnym miejscu względem ujęcia wody w Lesie gdańskim, oddano do użytku wieżę ciśnień (proj. Franz Marchal). Pełniła ona ważną funkcję w nowoczesnym systemie wodociągowym Bydgoszczy. W nieco przysadzistej, cylindrycznej wieży mieścił się zbiornik wyrównawczy, który przez 90 lat zapewniał właściwe ciśnienie wody w sieci tak, aby w godzinach jej zwiększonego poboru, bez problemu docierała do odbiorców. Wieża otrzymała neogotycką, ceglaną elewację, podkreśloną tynkowanymi detalami. Bryłę tego przemysłowego obiektu (o wysokości 45 metrów) architekt wzbogacił o ogólnie dostępną galerię widokową, która była wielką atrakcją. Roztaczał się z niej widok na całe miasto. Niestety, taras zamknięto po 1945 r. i ponownie udostępniono dopiero w 2012 r., po zakończeniu prac renowacyjnych i adaptacyjnych, związanych z przekształceniem wieży ciśnień w jeden z obiektów Muzeum Wodociągów (druga część Muzeum znajduje się w Zabytkowej Hali Pomp przy ul. Gdańskiej 242). Jej wnętrze kryje ekspozycję opowiadającą o dziejach lokalnych wodociągów i kanalizacji. Zgromadzono tutaj dokumenty, fotografie, elementy wyposażenia dawnych łazienek i toalet, a nawet wydobyte w trakcie prac archeologicznych, fragmenty drewnianych rur pierwszego wodociągu z XVI wieku. Po zapoznaniu się z industrialną wystawą, wąskimi, krętymi schodami wchodzimy na taras widokowy, z którego podziwiać można niepowtarzalną panoramę całej Bydgoszczy. Jej szczegóły poznać można dzięki lunetom osadzonym na balustradzie. U podnóża wieży rozpościera się park im. Henryka Dąbrowskiego, a ponad wierzchołkami drzew odnajdujemy sylwety wszystkich charakterystycznych obiektów Bydgoszczy.